Starożytne plemię Słowianie - Przodkowie i pochodzenie

Skąd się wzięli Słowianie?

W żywej i w żadnym wypadku nie zakończonej dyskusji na temat pochodzenia Słowian, dwa zupełnie różne podejścia badawcze są przeciwstawne. Wychodząc od podstawowego założenia, że Słowianie "muszą skądś pochodzić", klasyczny pogląd opiera się na imigracji jednej lub kilku jednorodnych grup "urslavic", których tożsamość i pochodzenie stara się określić ("pierwotna ojczyzna"). Według starszego modelu jednorodne grupy miałyby wyemigrować, natomiast według zmodyfikowanej tezy ludy słowiańskie powstały tylko z migrujących proto Słowian w trakcie migracji lub w miejscu przybycia w ramach etnogenezy. Według innej teorii Słowianie, jako kategoria etniczno-polityczna, są bizantyjskim odkryciem w postaci obcego określenia, czyli kategoryzacji z zewnątrz.

Kim byli prymitywni Słowianie?

Podczas gdy językoznawstwo, w związku z historią przed i wczesną, przynajmniej w przybliżeniu nakreśla siedziby wczesnych Słowian i charakter ich języka, próby rozwinięcia religii "słowiańskiej", porządku społecznego czy kultury materialnej należy uznać za nieudane, to jednak różnice regionalne były prawdopodobnie zbyt duże, zwłaszcza, że Słowianie we wczesnych czasach znajdowali się przeważnie pod politycznym panowaniem np. awarów i gotów, przez co na wszystkich szczeblach byli pod wyraźnym wpływem.
W wyniku prehistorycznej migracji ludów proto-Indoeuropejskich z ich pierwotnej ojczyzny między Donem a Wołgą na zachód, etnogeneza Słowian rozpoczęła się w pierwszej połowie drugiego tysiąclecia p.n.e. jako rozwój regionalny własny, nie izolowany od innych ludów indogermańskich, ale razem z nimi. Byli to przede wszystkim Baltowie, z którymi Słowianie przez wieki mieszkali w dzielnicach osadniczych. Wschodni Słowianie mieli również kontakt z ludami ugrofińskimi (Uralijczykami) przez ponad półtora tysiąclecia. Podział języków słowiańskich na wschodni (rosyjski, ukraiński, białoruski itd.), południowy (słoweński, chorwacki, serbski, bułgarski itd.) i zachodni (polski, serbołużycki, czeski itd.) sięga VI i VII wieku n.e.
Najstarsze ślady osadnictwa słowiańskiego pochodzą z 1. połowy 1. tysiąclecia naszej ery. W tym czasie Słowianie osiedlili się na zamkniętym obszarze, który obejmował środkową i zachodnią część Ukrainy i graniczył z Polską. W tej pierwotnej słowiańskiej ojczyźnie zachowały się najstarsze słowiańskie nazwy wód. Plemiona słowiańskie żyły tam częściowo we wspólnocie lub w sąsiedztwie plemion germańskich. Goci, którzy w tym czasie przenieśli swoje rezydencje z dolnej Wisły w kierunku wybrzeża Morza Czarnego, tymczasowo pojawili się jako elita rządząca Słowian. Wpływy znajdują się również po stronie koczowników stepowych z południowych stepów Rosji, a mianowicie Scytów, Sarmatów i Alanów. Prawdopodobnie kontyngenty słowiańskich wojsk pod dowództwem Hunów walczyły z Zachodnim i Wschodnim Cesarstwem Rzymskim. Dla kształtowania się języka słowiańskiego (topogeneza) możliwe było z pewnym prawdopodobieństwem zidentyfikowanie obszaru pomiędzy środkową Wisłą lub Bugiem a środkowym Dnieprem. Jednak nie tylko migracje nosicieli tego języka, ale także asymilacja ludzi różnego pochodzenia doprowadziły do "słowiańskości" Europy Środkowo-Wschodniej.
Od około 500 lat rozwinął się ogromny proces ekspansji, który sprawił, że grupy słowiańskojęzyczne stały się dominującą siłą na dużej części obszaru między Łabą a Wołgą.
Niedługo przed podziałem języków słowiańskich na ich różne gałęzie musiał nastąpić podział między ludnością słowiańską i bałtycką. Obydwaj mówili wcześniej o wariancie jeszcze starszego, blisko spokrewnionego dialektu indoeuropejskiego. Dowody archeologiczne dają podobny obraz.
Mniej więcej zaraz po upadku germańskiej Europy, grupy słowiańskojęzyczne coraz częściej pojawiają się w sprawozdaniach historycznych. Wokół 500 r. n.e. dotarli do granicy wschodniorzymskiej na południu i wschodzie Karpat, gdzie przeprowadzali naloty.
Pierwszy bezpośredni kontakt między Cesarstwem Rzymskim a Słowianami datuje się na początek VI wieku n.e. Centralnym punktem była tu granica Dunaju, którą Cesarstwo Wschodniorzymskie było w stanie utrzymać aż do końca VI wieku. Zimą 550/551 r. Słowianie po raz pierwszy przewieźli się na ziemię Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego, ale zwiększona migracja rozpoczęła się dopiero na początku lat 80-tych.
Nowe kontakty z Wschodnim Cesarstwem Rzymskim znacznie przyspieszyły procesy rozwojowe wśród Słowian. Do tego dochodziły dopłaty i bogactwo poprzez grabieże dóbr, których nigdy wcześniej nie widzieli. Sprzyjało to ich militaryzacji i tworzeniu większych struktur politycznych. To z kolei pozwoliło im zmaksymalizować korzyści, jakie czerpią z nowych relacji z terytoriami bizantyjskimi. Do czasu upadku germańskiej Europy około 550 osób, słowiańskojęzyczne grupy stały się już barbarzyńskimi "innymi" par excellence, przyczyniając się do rozwoju cywilizacji wschodnio-rzymskiej w południowo-wschodniej Europie.
Słowianie zdominowali dawne terytoria cesarskie, Sklaviniai, były stopniowo eliminowane przez Konstantynopol; na północnym zachodzie, na przykład w Dalmacji, stanowiły one jednak punkt wyjścia dla wysokich średniowiecznych formacji państwowych (Serbia); na północnym wschodzie południowa ekspansja Cesarstwa Bułgarskiego była warunkiem wstępnym dla pierwszej syntezy słowiańsko-bizantyjskiej, która miała również kształtować Serbię i Rosję kulturowo. Od tego czasu świat słowiański należy do dwóch stref kulturowych - bizantyjskiego prawosławia i środkowoeuropejskiego katolicyzmu. Na terenach, na których osady słowiańskie stale się rozwijały, wiele starszych grup plemiennych z czasem przystąpiło do fuzji etnicznej z innymi grupami. W trakcie takich procesów równowagi etnicznej, współczesne narody słowiańskie oddzieliły się od siebie. Na niektórych obszarach z przewagą ludności słowiańskiej doszło nawet do asymilacji niesłowiańskich grup etnicznych, takich jak proto-bułgarzy w Bułgarii i ludy ugrofińskie, Merianie i Muromer, których obszar osadniczy w średniowieczu był przepełniony przez Rosjan. Inaczej było w Europie Środkowej, gdzie słowiańskie grupy plemienne rozwijały się aż do Łaby, a nawet dalej we wczesnym średniowieczu.

Kim byli Słowianie połabscy?

Od połowy VI wieku grupy zachodniosłowiańskie penetrowały terytorium dzisiejszych Niemiec w kilku falach imigracji.
Od końca VI wieku i w ciągu VII wieku plemiona łużyckie oraz przodkowie Wilzów wyemigrowały na terytorium późniejszej NRD. Od VII wieku z różnych imigrantów rozwinęło się wiele stowarzyszeń plemiennych, w szczególności Milzener i Lusitzi na Łużycach, Heveller an der Havel w dzisiejszej Brandenburgii oraz Wilzen/Liutizen na Pomorzu Zachodnim i w północnej Brandenburgii, a także Abodryci w Meklemburgii. Nieco odizolowani mieszkali na Rugii i na przyległym lądzie stałym Ruganie. Jeszcze dalej na zachód osiedlił się Wagrier (Waigri) we wschodnim Holsztynie (aż do Schwentine nad fiordem Kilońskim) i Drewaner w Lüneburgu. Stowarzyszenia słowiańskie w północno-wschodnich Niemczech są podsumowane przez badaczy pod terminami Wend, Polaben lub Elbslavs.
Łaba była naturalną granicą, do której Słowianie dotarli w trakcie swojej średniowiecznej ekspansji na zachodzie. Na środkowej Łabie z czasem rozwinęła się spokojna koegzystencja Elbslavów i Sasów. Na dolnej Łabie jednak Słowianie i Sasi przez wieki byli dla siebie wrogo nastawieni. Od drugiej połowy X wieku kontakty saksońsko-abslaviańskie rozszerzają się o stosunki niemiecko-słowiańskie.
Aż do XII wieku niemieccy książęta i książęta w niemiecko-słowiańskiej strefie kontaktowej widzieli swoje główne zadanie w podporządkowaniu i chrystianizacji Słowian (w średniowieczu nazywanych przez Niemców na ogół "Wendami") na wschód od Łaby.
W trakcie późniejszego osadnictwa niemieckiego na wschodzie, większość słowiańskich małych ludów została zasymilowana między Łabą a Odrą. Serbowie łużyccy są jedyną grupą etniczną w regionie, która zachowała swoją tożsamość etniczną do dnia dzisiejszego. Do zaginionych ludów należą Rugianie, Pomorze i Dadosanie, a także Elżbietaci, jak Obodryci i Lutizen oraz Polabowie, po raz pierwszy wspomniani w XI wieku, którzy zachowali swoją ojczystą kulturę i język w powiatach Lüchow-Dannenberg i Wustrow w Wendlandzie Lüneburskim do początku XVIII wieku. Następnie ta lokalna ludność pochodzenia słowiańskiego została zasymilowana z okoliczną niemiecką większością ludności.

Kolejne ludy tubylcze iGENEA

Żydzi Wikinger Celty Niemcy Basken wszyscy rdzenni mieszkańcy

Tak działa analiza pochodzenia DNA

Jedna próbka salivy jest wystarczająca do uzyskania Twojego DNA. Próbkowa kolekcja jest prosta i bezbolesna i może być wykonywana w domu. Do przesłania próbek należy użyć koperty dołączonej do zestawu do pobierania próbek.