Starożytne plemię Iberowie - Przodkowie i pochodzenie

Co oznacza nazwa Iberyjczycy?

Chociaż nazwy "Iberia" nie można udowodnić aż do czasu drugiej wojny punickiej (218-201 p.n.e.), jest ona starsza od Hispanii. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od starożytnej nazwy Ebro (po grecku: Iber). "Iberia" pierwotnie oznaczała tylko obszar zamieszkany przez Iberyjczyków, od II wieku p.n.e. cały Półwysep Pirenejski.

Jakie były początki Iberów?

Półwysep Iberyjski jest zamieszkiwany od epoki paleolitu i doświadcza powtarzającej się imigracji. Dlatego jego etnologia oferuje niezliczoną ilość problemów. Konieczne jest rozróżnienie między ludnością rdzenną a ludnością napływową, która tymczasowo przybyła do kraju jako zdobywcy, koloniści lub handlowcy, przyciągnięta jego bogatymi metalowymi skarbami.
Rdzenni Iberyjczycy osiedlili się głównie wzdłuż wschodniego i południowego wybrzeża. Do dziś stanowią one główną część populacji.
Rdzenna ludność została podzielona na plemiona, które prawdopodobnie miały znaczenie etnologiczne, mniej polityczne i stopniowo zanikały podczas rządów rzymskich. Składały się z klanów. Centralną jednostką polityczną było jednak miasto lub zamek, a to rozdrobnienie wyjaśnia dużą część historii kraju.

Czego archeologia dowiedziała się o Iberyjczykach?

Na Półwyspie Pirenejskim, w pierwszym tysiącleciu p.n.e. (późna epoka brązu i epoka żelaza), można zidentyfikować kilka kultur, różniących się między sobą m.in. językiem.
Tradycje kulturowe o szczególnych cechach iberyjskich można rozpoznać najwcześniej od 600/580 r. p.n.e., czyli od początku epoki żelaza pod wpływami Fenicjan Zachodnich, później Greków.
Kultura iberyjska rozwinęła się na bazie lokalnych kultur epoki brązu z VIII i VII wieku przed naszą erą. Szczególny zwyczaj pochówku kremacyjnego, jak również pewne formy stylistyczne ceramiki iberyjskiej sugerują wpływ kultury Urnfield na południu Francji. Wpływ ten opiera się albo na przekazywaniu idei w związku z kontaktami handlowymi, albo na imigracji mniejszych grup nosicieli kultury Urnfield, którzy być może ugruntowali się w niektórych miejscach jako elita społeczna. Budowa osiedli iberyjskich oraz architektura świeckich budynków opiera się na lokalnej zabudowie.
Nosicielem kultury iberyjskiej było wiele plemion, które nigdy nie postrzegały siebie jako wspólnoty politycznej. Elementem łączącym był handel między wybrzeżami atlantyckimi i śródziemnomorskimi półwyspu hiszpańskiego, co jest udokumentowane od późnej epoki brązu.
Zarysy jednego z największych wspólnych mianowników kultury iberyjskiej oraz specyficzny profil formacji można dostrzec w tworzeniu własnych form osadnictwa (przysiółki warowne) i reprezentatywnej dużej rzeźby, a także w dziedzinie luksusowej zastawy stołowej.
Kultura iberyjska wygasła we wczesnym księstwie rzymskim; zerwały się napisy i monety.

Jakim językiem posługiwali się Iberowie?

Co najmniej cztery różne języki były używane przez rdzennych mieszkańców Półwyspu Iberyjskiego przed łacinacją. Z pewnością nie indyjsko-germański jest językiem zwanym "iberyjskim", o czym świadczy względna jednolitość między Andaluzją a południową Francją oraz w środkowym regionie Ebro. Bardzo charakterystyczne imiona osobiste to zazwyczaj kombinacje takich imion jak Fenicjanin lub Galijczyk. Iberyjczycy należą do starożytnych ludów śródziemnomorskich. W przeciwieństwie do przedromańskich Celtów w północnej Hiszpanii, Iberyjczycy nie są Indo-Germańczykami.
Między V a I w. p.n.e., Iberyjski był pisany rodzimą czcionką. Do dnia dzisiejszego znane jest około 1800 napisów, większość z nich pochodzi z podboju rzymskiego.
Bliższe relacje między Iberyjczykami a ich językiem są tajemnicą od XVIII wieku. Gramatyka i słownictwo są nadal praktycznie nieznane. Wielokrotnie podejmowano kontrowersyjne próby interpretacji napisów iberyjskich z pomocą Basków.

Na jakim obszarze osiedlali się Iberyjczycy?

Obszar osadnictwa iberyjskiego został podzielony na trzy główne strefy:
- Południowo-zachodnia Andaluzja,
- hiszpański Lewant,
- północno-wschodnia Hiszpania.
Niektóre iberyjskie osady zostały założone również po północnej stronie Pirenejów w południowej Francji. Gęstość osadnictwa na wschodnim wybrzeżu Hiszpanii jest większa niż gęstość osadnictwa we wnętrzu.
Od samego początku iberyjskie kultury regionalne miały kontakt z innymi kulturami autochtonicznymi lub importowanymi. Impulsy dla kultury iberyjskiej w Andaluzji pochodziły najpierw z Tarteszu, później widoczne stały się wpływy Fenicjan. W północno-wschodniej Hiszpanii, kultura kolonii greckich w zachodniej części Morza Śródziemnego miała wpływ od VI wieku przed naszą erą.
W północno-wschodniej części iberyjskiego obszaru dystrybucji najlepiej zachowały się tradycje iberyjskie (przestrzenie osadnicze i architektura domów, rzeźby z brązu, techniki i style produkcji ceramiki, ikonografia religijna, formy pochówku, monety).

Kim byli Celtiberianie?

Podobieństwa kulturowe i językowe powstały również w wyniku kontaktów między nie-Indoeuropejskimi Iberyjczykami i Celami Indoeuropejskimi w północnej Hiszpanii. Prawdopodobnie była to swego rodzaju symbioza lub po prostu inna dzielnica z pewnym wpływem kulturowym na siebie nawzajem, nie zawsze pokojowe interakcje.
Celtowie najechali na Pireneje w latach 800-500 p.n.e. i niekiedy opanowali duże części półwyspu, osiedlając się głównie na północy i w centrum półwyspu. Ich tożsamość na Półwyspie Pirenejskim była pod głębokim wpływem tradycji iberyjskich, tak więc mówi się o kulturze fuzji celtycko-izraelskiej, a wreszcie o grupie etnicznej Celtyjczyków. Nie jest jasne, czy i w jakim stopniu plemiona celtyberyjskie rzeczywiście powstały z połączenia Celtów i Iberyjczyków, czy też zasadniczo reprezentują jedną z tych dwóch grup.
Celtybergowie nigdy nie tworzyli jednostki politycznej; znamienne jest, że nie mieli własnej, zbiorowej nazwy. Podzielili się na różne plemiona. One również nie tworzyły politycznych organizacji parasolowych, ale rozpadły się na niezależne rodziny, klany i społeczności.

Jak wyglądało społeczeństwo Iberyjczyków?

Społeczeństwo iberyjskie było zorganizowane hierarchicznie od VI wieku przed naszą erą. Elita arystokratyczna znajdowała się pod wpływem greckiej kultury miejskiej, zwłaszcza na północnym wschodzie, a pierwsza iberyjska kultura miejska rozwijała się już około 550 roku przed naszą erą. Urbanizacja osad iberyjskich była procesem ciągłym, który trwał do początku okresu rzymskiego. Miasta te były również ośrodkami iberyjskiego rękodzieła i bicia monet iberyjskich.

Jak doszło do Romanizacji Iberyjczyków?

The Romans ruszać się w Hispania w 218 218 p.n.e.. Do 206 r. p.n.e. byli oni w stanie wypędzić Kartagińczyków z pomocą plemion iberyjskich, ale nie udało im się całkowicie podporządkować półwyspu aż do czasów pod rządami Augusta, wbrew gorzkiemu oporowi ludności iberyjskiej, celtyberyjskiej i kantabryjskiej. Hispania była uważana za "provincia pacata" (podbitą prowincję) najwcześniej około 19 roku przed naszą erą. Romanizacja rozpoczęła się w następnym okresie. Starożytne języki, z wyjątkiem baskijskiego, zniknęły, tak że w czasach Strabony (około 20 p.n.e.) Baetica (południowa Hiszpania) była uważana za jedną z najsilniej zromanizowanych prowincji Cesarstwa Rzymskiego. Cezar i August założyli 21 kolonii w Hiszpanii, 23 rdzenne miasta stały się gminami rzymskimi, a 45 gmin łacińskich, co daje łącznie 89 ośrodków Romanizacji.
Iberyjczycy na wschodzie i południu kraju oraz Celtowie w centrum stopniowo przyzwyczaili się do rzymskiego stylu życia, akulturowali i asymilowali się językowo z łaciną. Proces chrystianizacji trwał kilka wieków i został zasadniczo zakończony pod koniec starożytności. Iberyjskie imiona były latynoskie, a iberyjczycy przyjęli również imiona rzymskie. Przynajmniej Iberyjczycy w miastach rzymskich stopniowo stawali się obywatelami rzymskimi, chrystianizowanymi i rzymskimi. W przeciwieństwie do tych zasymilowanych Ibero-Romanów (Latynosów), na mniej zromanizowanych ziemiach niektóre głównie plemiona celtyckie walczyły z rzymskimi rządami wraz z Bagaudenami i Sebi dopiero na początku V wieku.
Stopień Romanizacji niewiele zmienił się od 255 r. n.e. w wyniku późniejszych najazdów innych ludów. Wizygoci i Sebi, którzy najeżdżali od V wieku, tworzyli tylko cienką klasę wojowników, która została zromanizowana w VI wieku.
Romantyzm dzisiejszych Hiszpanów definiuje się jako fuzję etniczną ludności przedromańskiej z kolonistami włoskimi, którzy w okresie rzymskim (218 p.n.e. - 450 n.e.) stali się siłą napędową Romantyzacji na Półwyspie Pirenejskim.
Nawet dziś można odnaleźć ślady dawnych iberyjskich tradycji kulturowych, na przykład w budowie domów w hiszpańskim Lewancie.

Kolejne ludy tubylcze iGENEA

Żydzi Wikinger Celty Niemcy Basken wszyscy rdzenni mieszkańcy

Tak działa analiza pochodzenia DNA

Jedna próbka salivy jest wystarczająca do uzyskania Twojego DNA. Próbkowa kolekcja jest prosta i bezbolesna i może być wykonywana w domu. Do przesłania próbek należy użyć koperty dołączonej do zestawu do pobierania próbek.