Starożytne plemię Fenicki - Przodkowie i pochodzenie

Gdzie mieszkali Fenicjanie?

Sercem osady Fenicjan był krajobraz Fenicji, który w czasach starożytnych znany był pod nazwą Fioletowa Kraina, zgodnie z jej nazwą. Rdzenna nazwa Phoenicia brzmiała Kanaan. Krajobraz ten rozciągał się w północnej części Bliskiego Wschodu i obejmował pas przybrzeżny Syrii, Libanu i Izraela.
Już w III tysiącleciu p.n.e. w Fenicji krzyżowały się najważniejsze szlaki handlowe Bliskiego Wschodu, tworząc połączenia z Egiptem na południu i Mezopotamią na wschodzie. Oprócz purpury, drewno (zwłaszcza cedry z Libanu) było poszukiwanym towarem, który był eksportowany.
W drugim tysiącleciu p.n.e. kontakty handlowe rozszerzyły się na Cypr, Morze Egejskie i zaplecze syryjskie. Wśród wczesnych centrów handlowych były miasta portowe Byblos, Tyros, Sidon i Berytos (Bejrut).

Jaka była etnogeneza Fenicjan?

Większość mieszkańców Fenicji stanowili Fenicjanie, którzy w II tysiącleciu p.n.e., jako lud o profilu kulturowo-lingwistycznym, oderwali się od kontinuum starożytnych mieszkańców Kanaanitów (Canaanites).
Pod względem językowym Fenicjanie są spokrewnieni z innymi północno-zachodnimi ludami semickimi, a mianowicie Aramejczykami, Izraelitami i Moabitami. Nowszym etapem rozwoju Fenicjan jest forma językowa ludu punickiego w Afryce Północnej.

Jaka jest historia Fenicjan?

Ponieważ nie było "państwa fenickiego", nie można napisać wspólnej historii. Phoenicia jest raczej definiowana przez reprezentacyjne stany miejskie Arwad, Byblos, Sidon i Tyros. Zarówno Stary Testament, jak i źródła asyryjskie wspominają jedynie fenickie miasta na wybrzeżu Morza Śródziemnego, a nie reprezentujące je państwo. Jednak łączyły ich wspólny język i pismo, religia i kultura materialna.
W odniesieniu do panoramy kulturowej w miastach-państwach na Lewancie, tożsamość fenicka przejawia się w ledwo przełamanych tradycjach starożytnej epoki brązu bliskowschodniego, w dominacji zróżnicowanego miejskiego stylu życia oraz w wysoko rozwiniętej wiedzy technicznej (i administracyjnej) cywilizacji na wysokim poziomie.
Można zidentyfikować wspólne cechy historii Fenicjan: Miasta-państwa, ponieważ ich poszczególne izby osadnicze były ograniczone terytorialnie, zostały zmuszone do ekspansji, która miała miejsce nad morzem na Cypr, Kretę, już w X w. p.n.e. również na zachód (Malta, Sycylia, Sardynia, Hiszpania i Afryka Północna). Kontakty gospodarcze, polityczne i kulturalne istniały również w północnej Syrii i Anatolii.
Wydaje się, że polityczna supremacja znajdowała się początkowo w pobliżu Byblos po upadku północnoirlandzkich państw po 1200 r. p.n.e., ale najwyraźniej już w X w. p.n.e. przeszła w ręce Tyrosa, który został założony przez Sydona. Dopiero później Kartagina została założona w Afryce Północnej. Tyros pozostał "Matką Kartaginy" i przez długi czas (do około 540 r. p.n.e.) otrzymywał stamtąd pomoc finansową.
Po inwazji na ludy morskie wkrótce po 1200 r. p.n.e., rządy egipskie stawały się coraz bardziej luźne, a miasta-państwa fenickie przeżywały okres politycznej niezależności od 1100 r. p.n.e., początkowo składając hołd Asyryjczykom. Po tym okresie nastąpiły okresy dominacji Babilończyków, Persów i Macedończyków pod rządami Aleksandra Wielkiego. Podczas rządów perskich, Tyros został w końcu opanowany przez Sydona.
Tyros bronił się przed Aleksandrem Wielkim w 333 r. p.n.e. i został pokonany po oblężeniu przez 7 miesięcy. Pod en Diadochen i po 64 p.n.e. pod rządami Rzymian, Fenickie miasta nie odgrywały już żadnej roli politycznej. W drugim tysiącleciu p.n.e., Fenicja była pod dominacją Egiptu. Miasto stwierdza, że gdy w 64 r. p.n.e. Fenicja została włączona do prowincji Syrii, utraciła już swoją dawną rolę w ruchu handlowym we wschodnim regionie Morza Śródziemnego.

Gdzie znajdowały się kolonie Fenicjan?

W okresie od ok. 1100 do ok. 700 r. p.n.e. Fenicjanie zakładali centra handlowe na Morzu Śródziemnym z dala od swoich macierzystych portów. Tyros był szczególnie aktywny w zakładaniu kolonii.
Dzięki wymianie handlowej z Fenicjanami Cypr stał się węzłem komunikacyjnym pomiędzy wschodnią częścią Morza Śródziemnego, Morzem Egejskim i Zachodem.
Jedną z najstarszych baz fenickich w zachodniej części Morza Śródziemnego jest Gades (dzisiejszy Kadyks), założony około 1100 r. p.n.e. Kolonie w Afryce Północnej, Hippo Regius, Utica i Kartagina, zostały założone w IX wieku przed naszą erą.

Jak doszło do upadku Fenicjan?

Fenicjanie byli wchłaniani przez ludność arabską, która osiedlała się w Fenicji od późnego antyku. W koloniach założonych przez Fenicjan w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego Fenicjanie asymilowali się z miejscową większością ludności. Pod względem językowym Fenicjana można odnaleźć w jego młodszej wersji, kartagińskiej, aż do VI wieku naszej ery. W czasie arabskich migracji w VII wieku n.e. Fenicjanizm w sensie etnicznym już się rozwiązał.
Kto folklor Fenicjan ani język Fenicjan przetrwał te czasy. Ale bez fenickiego alfabetu, który w przekształconej formie znalazł się na całym świecie, nasze nowoczesne pismo jest trudno wyobrazić sobie. Grecka gałąź fenickiego alfabetu wytworzyła z kolei alfabet łaciński.

Kim byli Kananejczycy?

Pod nazwą Canaanite podsumowane są różne plemiona, które zasiedliły historyczny krajobraz Canaan w 3 i 2 tysiącleciu p.n.e.. Nie połączyli się, by stworzyć jednorodne etnicznie plemię, ani nigdy nie rozwinęło się w nich poczucie politycznej solidarności. Nie tworzyli też wspólnego państwa Kananejczyków. Rozwinęła się jednak kultura kananejska z trwałym efektem.
Fenicjanie, Amoryci i Hurrianie należą do dawnych grup etnicznych Kanaanitów. Populacje Kanaanuanu to głównie ludy semickie.
Od połowy drugiego tysiąclecia p.n.e., ludność migrowała do Kanaanu, gdzie starożytni Kananejczycy stopniowo asymilowali się. Młodsze populacje Kanaanuanu to filistyni, mauretańczycy, edomici i amonici oraz Izraelici.
Suwerenne małe imperia tego regionu najdłużej pozostawały pod politycznym wpływem współczesnych wielkich mocarstw. Zainteresowanie potężnych sąsiednich imperiów Kanaanuanu opierało się przede wszystkim na jego roli jako centrum najważniejszych szlaków handlowych na Bliskim Wschodzie i we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego.
W II tysiącleciu p.n.e. rozkwitła tradycja boga Baala, którego kult rozpowszechnił się w całym Kanaanie. Kult Baala był przez pewien czas najsilniejszym konkurentem kultu Jahwe Izraelitów.

Kim byli Punici (Kartagińczycy)?

Historia ludu punickiego rozumiana jest jako historyczne losy fenickich fundacji Kartaginy oraz kartagińsko-fenickich osad w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego, które coraz bardziej stawały się częścią "imperium" kartagińskiego z końca VI wieku p.n.e.. Termin "historia punicka" służy zatem przede wszystkim historycznemu usystematyzowaniu historii Fenicjan i jest mało pomocny w klasyfikowaniu znalezisk archeologicznych oraz jako pomoc klasyfikacyjna w historii religii, języka i kultury.
Profil etniczny ludu punickiego jako narodu odmiennego od Fenicjan pojawił się dopiero późno, w czasie ekspansji Kartaginy w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego od V wieku przed naszą erą.
Miasto Kartagina zostało założone w 814 r. p.n.e. przez Fenicjan z Tyrosu. Od VII wieku p.n.e. lud punicki przejął wojskową opiekę nad koloniami fenickimi na terenie głównie śródziemnomorskim i utrzymywał kontakty handlowe. W naprzemiennych sojuszach z Etruskami i początkowo także z Rzymianami (V i IV wiek p.n.e.), plemiona punickie ograniczyły wpływy kolonii greckich do Sycylii i południowej Francji. Pod koniec V wieku p.n.e. stały się one najsilniejszą siłą polityczną krajów śródziemnomorskich na zachód od Sycylii.
Tworzenie imperium", czyli polityczna dominacja Kartaginy nad innymi osadami i regionami fenicko-kartagińskimi, jest widoczne od drugiej połowy VI wieku p.n.e. w interwencjach wojskowych, które Kartagina podjęła na Sycylii, Sardynii i u wybrzeży Korsyki w celu zapewnienia obecności fenicko-punickiej i swobody przemieszczania się na morzu.
W wojnach punickich (264-241, 218-201, 149-146 p.n.e.) wyższość polityczna ludu punickiego została złamana przez Rzymian. Język, religia, tożsamość etniczna, a częściowo także instytucje polityczne ludu punickiego pozostawały formacyjne lub przynajmniej obecne nawet po zniszczeniu Kartaginy (146 p.n.e.) - tak jak w silnie ukaranych imperium jak Sardynia, przynajmniej do końca III wieku naszej ery.
Rok zniszczenia Kartaginy (146 p.n.e.) jest uważany za początek okresu języka neupnijskiego. Od tego czasu Punic rozwijał się niezależnie od Fenika. Podobnie jak Fenicjan, był on również używany jako język pisany. Jako język mówiony pozostał aż do VI wieku naszej ery.

Kolejne ludy tubylcze iGENEA

Żydzi Wikinger Celty Niemcy Basken wszyscy rdzenni mieszkańcy

Tak działa analiza pochodzenia DNA

Jedna próbka salivy jest wystarczająca do uzyskania Twojego DNA. Próbkowa kolekcja jest prosta i bezbolesna i może być wykonywana w domu. Do przesłania próbek należy użyć koperty dołączonej do zestawu do pobierania próbek.