Oude stam Indo-Europeanen - Voorouders en oorsprong

Wat is Indo-Europese Studies?

In 1816 leverde de Duitser Franz Bopp (1791-1867) in zijn boek "Über das Conjugationssystem der Sanskritsprache in Vergleich mit dem dem dem der griechischen, Latin, Persian und Germanischen Sprache" (Over het vervoegingssysteem van de Sanskriettaal in vergelijking met dat van het Grieks, Latijn, Perzisch en Germaans) methodisch bewijs voor de verwantschap van deze talen en stichtte zo Duitse Indo-Europese studies. De term "Indo-Germaans" is gericht op de geografisch meest afgelegen taalgroepen van het (prekoloniale) verspreidingsgebied, de Indo-Ariatische talen in het zuidoosten (met het Singalees in Sri Lanka) en de Germaanse talen met het IJslands in het noordwesten.
De Indo-Europese talen worden beschouwd als genealogisch verwant, d.w.z. als "dochtertalen" van een "moedertaal", het niet meer bewaarde Urindogermaanse. Deze Indo-Europese oorspronkelijke taal is de gemeenschappelijke voorloper van de Indo-Europese talen, die niet gedocumenteerd is, maar met taalkundige methoden toegankelijk is gemaakt. Het is een van de belangrijkste verworvenheden van de linguïsten sinds het begin van de 19e eeuw om de woordenschat en de grammaticale structuur van deze oorspronkelijke taal op plausibele wijze te hebben gereconstrueerd uit het onderzoek naar de gemeenschappelijke kenmerken en de systematische verschillen van de Indo-Europese talen. De reconstructie is vooral gebaseerd op gemeenschappelijke kenmerken van de grammaticale vormen en op verwante woorden.
Terwijl voor deze taalfamilie in het Duitse taalgebruik de aanduiding "Indo-Germaans" bleef staan, komt de aanduiding "Indo-Europees" internationaal gezien meer voor. De oorspronkelijke taal wordt dan ook "Proto-Indo-Europees" genoemd. De ruimtelijke en temporele classificaties van deze taal moeten als speculatief worden beschouwd. Op basis van de gemeenschappelijke woordstammen van alle Indo-Europese talen probeert de etnolinguïstiek, in samenwerking met de archeologie, het Indo-Europese herkomstgebied te bepalen en het in verband te brengen met prehistorische volkeren of culturen. Bij de vraag naar een primair vaderland moet echter altijd een onderscheid worden gemaakt tussen een hypothetische taalhistorische reconstructie van lokale invloeden in de context van de vorming van de vroegst begrijpelijke Indo-Europese stamwoorden en, daarentegen, een identificatie van mensen, taal en ruimte (continuïteitstheorie).
Sommige hypothesen zijn significant beïnvloed door nationalisme of zijn toegeëigend door een ideologie (bijvoorbeeld in het nationaal-socialisme).
Taalkundigen die een proto-taal beschrijven proberen vaak archeologisch bewijs te vinden voor die proto-taal, en soms (maar minder vaak) proberen archeologen die een cultuur beschrijven taalkundig bewijs te vinden bij gebrek aan historische gegevens. Dit doet niets af aan het feit dat een relatie tussen proto-talen en culturen in principe hypothetisch is, zodat het weliswaar mogelijk is om te spreken van samenlevingen in het algemeen en de gemeenschap van sprekers van de taalkundig gereconstrueerde proto-talen, maar dat niet met zekerheid kan worden gezegd dat deze samenlevingen één volk waren of dat hun taal beperkt was tot het culturele niveau.

Waar liggen de gebieden van herkomst en vestiging van de Indo-Europeanen?

De gemeenschappelijke kenmerken van de bekende Indo-Europese talen veronderstellen uiteindelijk gemeenschappelijke taalkundige voorgangers en een geografisch beperkter of beperkter "oorspronkelijk vaderland" of een bepaald uitdrukkingsgebied waarin de oorspronkelijke taal wellicht is ontstaan of ten minste op een bepaald historisch moment daadwerkelijk is gesproken.
Deze regio van herkomst is gezocht in het Nabije Oosten, de Kaukasus, maar ook in diverse andere regio's. Geografische beperkingen, die eenzijdig gebaseerd zijn op archeologische of taalhistorische vergelijkende of menselijke genetische gegevens, laten verschillende alternatieven toe. In een interdisciplinaire evaluatie van de beschikbare gegevens worden de meeste van de oorspronkelijke thuishypothesen die door de afzonderlijke disciplines worden voorgesteld, echter uitgesloten.
De verspreiding van de landbouw van Klein-Azië naar Europa houdt rechtstreeks verband met de verspreiding van de Indo-Europese bevolking en haar talen. Chronologische problemen ontstaan bij deze poging tot verklaring. De akkerbouw, waarvan de verspreiding in Zuidoost-Europa in het zevende millennium voor Christus was begonnen, bereikte Oost-Europa rond 5500 voor Christus, in een tijd dat daar al Indo-Germaanse volkeren woonden. Dit wordt aangegeven door de continuïteit van de nederzetting tussen de Don en de Wolga en het noordwesten van de Kaspische Zee.
Anderzijds kunnen bevindingen uit de archeologie, de historisch-vergelijkende linguïstiek en de menselijke genetica terloops met elkaar in verband worden gebracht als men uitgaat van de stelling dat de Indo-Germaanse volkeren zich oorspronkelijk in Oost-Europa vestigden en dat de daar wonende bevolkingsgroepen in verschillende golven naar West-Europa enerzijds, naar Centraal-Azië en daarbuiten naar de Iraanse hooglanden en India migreerden. De Baltische regio is een zone van vroege Indo-Europese expansie, die begon in het laagland van de Wolga. Zeer oude taalkundige sporen zijn er nog steeds te vinden in de namen van rivieren en wateren.
In het oorspronkelijke nederzettingsgebied van de Indo-Germaanse volkeren is een complexe opeenvolging van verschillende culturele lagen te zien aan de horizon van de tijd (Elshan cultuur van het 7e millennium voor Christus, Samara cultuur rond 6000-5000 voor Christus, Khwalynsk cultuur in de steppe en de bosgordel van de Midden-Volga tussen 5000 en 4500 voor Christus, Sredni Stog rond 4500-3350 voor Christus).
De Indo-Germaanse bevolkingsgroepen hadden al in een vroeg stadium culturele en taalkundige contacten met naburige volkeren. Tot de oudste contacten behoren die met de Oeraliërs van de boszone ten noorden van het Indo-Europese oorspronkelijke vaderland; deze dateren uit het 6e millennium voor Christus. In het 5e millennium voor Christus begonnen de contacten van de Indo-Germaanse bevolking met hun buren in het zuiden, de Kaukasiërs. De eerdere contacten van Indo-Europese steppe-nomaden met de oude Europeanen in het noordwestelijke kustgebied van de Zwarte Zee (regio Varna in Bulgarije) vallen ook in deze periode.
De namen die de vroege Indo-Germaanse bevolking en hun lokale groepen zichzelf gaven zijn slechts gedeeltelijk bekend (Ariërs). Het verspreidingsgebied van de Indo-Europese volkeren en talen strekt zich uit van West-Europa tot het Indiase subcontinent en China (Tarim-bekken). In de loop van de uitbreiding is de Oorspronkelijk proto-Indo-Europees complex dat steeds meer oplost in regionale graviteiten met een bijzondere culturele en taalkundige ontwikkeling.

Wat gebeurde er tijdens de verspreiding van de Indo-Europeanen?

In de wetenschappelijke gemeenschap wordt ook intensief gediscussieerd over de verspreiding van de taal en cultuur van de Indo-Germaanse bevolking in het latere Indo-Germaanse of Indo-Arriatische taalgebied (taalcontact). De ideeën variëren van een invasie van de Indo-Germaanse volkeren in Europa en India, tot een geleidelijke infiltratie en vermenging, tot het louter doorgeven van taal- en culturele verworvenheden zonder noemenswaardige genetische uitwisseling.
Volgens de Kurgan Hypothese van Marija Gimbutas bewoog het Indo-Germaanse volk zich tussen 4400 en 2200 voor Christus in verschillende golven westwaarts, zuidwaarts en oostwaarts. Ze ziet een lange droogte als de trekker.
Overal in Centraal- en West-Europa ontmoetten Indo-Germaanse migranten niet-Indo-Germaanse bevolkingsgroepen. Deze werden geleidelijk aan ontheemd, geassimileerd of er ontstonden regionale gemengde culturen zoals die van de Keltiberiërs, met een samensmelting van niet-Indo-Europese (Iberiërs) en Indo-Europese (Kelten) elementen.

Wie waren de Oude Europeanen?

De theorie van het pre-Indo-Europese Oude Europa hangt af van de veronderstelling dat de verspreiding van de Indo-Europese taal gepaard ging met de fysieke immigratie van een nieuwe bevolking. Daarom worden pre-Indo-Germaanse Europese culturen "Oud-Europees" genoemd.
De "oude Europeanen" waren vroege boeren die zich in het neolithicum in Europa vestigden. Het zijn pre-Indo-Germaanse bevolkingsgroepen waarvan de verdeling in de oudheid kan worden bepaald met behulp van de bevindingen van de menselijke genetica. De volkeren van die tijd hebben hun genetische "vingerafdruk" achtergelaten in het genoomprofiel van latere populaties.
Onder de pre-Indo-Germaanse volkeren van het Oude Europa bevinden zich (deels ook van Anatolische afkomst):
- de Basken,
- de Etrusken,
- de Pelasgen,
- de Leleges,
- de Iberiërs,
- de Liguriërs (onzeker),
- de Raeti,
- de Sikanen,
- de Elymianen,
- de Minoïers,
- de Lusitaniërs (twijfelachtig),
- de bandkeramisten,
- de Vinca-cultuur
en anderen.
Ze worden beschouwd als ouder dan de Keltische stammen, maar werden door hen voor het grootste deel geassimileerd voordat ze op hun beurt geromaniseerd werden, vooral taalkundig, door de Italianen. Anderen, zoals de Pelasgen en Leleger, werden naar verluidt door Griekse stammen geassimileerd of blijven, net als de Basken, tot op de dag van vandaag bestaan als een linguïstische eenheid.

Wat waren de Kurgan migraties?

Talrijke Indo-Duitsers probeerden het oorspronkelijke huis van hun dragers te bepalen door de planten- en dierennamen te analyseren die sommige Indo-Germaanse talen gemeen hebben en die dus deel uitmaken van de Indo-Germaanse oorspronkelijke taal. Deze benaderingen zijn bekritiseerd vanwege de veelvuldige betekenisveranderingen. De gangbare namen van planten en dieren duiden echter op middelmatige of gematigde breedtegraden en, als gevolg van leenwoorden, op vroege contacten met sprekers van Oeral- en Altaïsche talen.
Deze overwegingen en taalanalyses wijzen in de Kurgan-hypothese, die vandaag de dag in de meerderheid is, op een gebied in het zuiden van Rusland als een centrum van voortplanting, op veehouders die niet langer jager-verzamelaars waren en - naar analogie met overeenkomstige termen in de Indo-Europese basistaal - vermoedelijk rudimentaire landbouw uitoefenden. Veel voorkomende Indo-Germaanse termen voor de landbouw, zoals ploeg, maar ook voor transport, zoals wiel, kar en juk, suggereren dat de Indo-Germaanse stammen zich pas verspreiden nadat ze het karrenvervoer hebben overgenomen (in eerste instantie getrokken door ossen). Zij zouden niet de dragers kunnen zijn geweest van de eerste akkerbouwgewassen die in het Oud-Neolithicum vanuit Klein-Azië naar Europa migreerden, maar vrij laat (ca. 3600-2600 v. Chr.). Al in het 7e millennium voor Christus had het droge klimaat ten noorden van de Zwarte Zee geleid tot woestijnvorming van het landschap. De Zuid-Russische steppe is destijds ontstaan. De mensen uit de regio hebben hun levenswijze aangepast aan de kale omgeving, ze zijn veennomaden geworden. Eerst werd het paard getemd, daarna de wilde stier, geit en schaap. Deze veernomaden waren Indo-Europees. Rond 5500 v. Chr. bereikte de kennis van de teelt van land met niet-Indo-Europese boeren uit het westen de regio van de veennomaden. De steppegrond was niet erg vruchtbaar en er waren grotere gebieden nodig om het land te bewerken dan op de vruchtbare gronden verder naar het westen. Het gebied waar de veernomaden zich met hun kuddes doorheen bewogen werd geleidelijk aan kleiner. De druk om zich in het westen te vestigen heeft ertoe geleid dat de nomadische bevolking verder naar het oosten is getrokken. Deze uitgebreide migraties van de veennomaden worden "kurgan migraties" genoemd in verband met de zichtbare tekenen van de begrafenis van hun krijgers-elite, monumentale grafheuvels ("kurgan"). Er waren drie kurganmigraties:
- Kurgan I: tussen ca. 4500 en 4300 v.C.; bestemmingsgebieden: Gebied van de Suvorovocultuur (Moldavië, benedenloop van de Donau in Roemenië, Noordoost-Bulgarije), Donauvallei, Zuid-Hongarije;
- Kurgan II: ca. 3500 v. Chr.; doelgebieden: In het binnenland van de Balkan, voorbij de rivierdalen, die zich uitstrekken tot in het Alpengebied;
- Kurgan III: ca. 3100-2900 v.Chr.; bestemmingsgebieden: Adriatische kust, Albanië, Noord- en Oostzeekust, Baltische staten en Zuid-Scandinavië.
Met de derde golf bereikten de Indo-Germaanse volkeren zelfs Albanië en Noord-Griekenland. Daar overlapt hun cultuur met die van de oude gevestigde bevolking. In de periode tussen 2300 en 2200 voor Christus, dat wil zeggen tegen het einde van de vroege Helladische periode, vond de beslissende culturele omwenteling plaats. In die tijd werd een bepaald etnocultureel profiel gevormd in die regio, die later Grieks werd.
De Kurgan-hypothese veronderstelt een snelle maatschappelijke omwenteling, waarvan de oudere neolithische culturen in grote delen van Europa, die sinds het zevende millennium voor Christus begrijpelijk zijn, het slachtoffer worden. De sociaal niet-gestratificeerde en vermoedelijk matrilineaire boerenculturen worden bedekt door een patriarchale en feodaal gestructureerde Indo-Germaanse veroveringslaag, die door zijn oorlogszuchtige en technologische superioriteit en ondanks een aanzienlijke numerieke inferioriteit zijn taal- en sociale structuur doet gelden.
De Kurgan-hypothese van Marija Gimbutas is om verschillende redenen omstreden, net als alle andere hypothesen over het Indo-Germaanse vaderland. In de archeologie wordt gediscussieerd over de vraag of de Kurgan-culturen echt pastorale nomaden waren, welke rol paardrijden of ruiters hebben gespeeld bij de veronderstelde uitbreiding van het Kurgan-volk naar Zuidoost- en Midden-Europa, en of er voldoende bewijs is voor een immigratie van Kurgan-volkeren als mogelijke sprekers van Indo-Europa. Ook het taalkundige en genetische bewijs voor de veronderstelde migratiebeweging wordt besproken.
De hypothese van Marija Gimbutas past echter het best bij de taalkundige vaststelling dat het Indo-Germaanse volk niet naar Europa kwam aan het begin van het Neolithicum, maar pas in een relatief late periode in het 3e millennium voor Christus naar het westen vooruitging. Met deze veronderstelde migraties verspreidt het paard zich ook weer naar het westen.
Een genetische studie die in 2015 werd gepubliceerd door onderzoekers van de Harvard Medical School in Boston ondersteunt de theorie van Gimbuta. De onderzoekers hebben twee immigratiegolven naar Europa vastgesteld. Eerst, tussen 5000 en 6000 voor Christus, kwamen de eerste boeren uit het Midden-Oosten via Anatolië. Na 4000 v. Chr. moet er een massale immigratie zijn geweest uit de zuidelijke Russische steppen.
Volgens de Kurgan Hypothese van Marija Gimbutas bewoog het Indo-Germaanse volk zich tussen 4400 en 2200 voor Christus in verschillende golven westwaarts, zuidwaarts en oostwaarts. Ze ziet een lange droogte als de trekker, die moderne geologen pas onlangs konden verklaren tegen het einde van de tot nu toe onbekende Oost-Mediterrane moesson van 7000 tot ongeveer 4500 voor Christus.

Andere inheemse volkeren van iGENEA

Joden Wikinger Kelten Germanen Basken alle inheemse volkeren

Dit is hoe de DNA-oorspronganalyse werkt

Eén salivamonster is voldoende om uw DNA te verkrijgen. De Steekproefcollectie is eenvoudig en pijnloos en kan thuis worden uitgevoerd. Gebruik de meegeleverde enveloppe om de monsters op te sturen.