Oude stam Feniciërs - Voorouders en oorsprong

Waar woonden de Feniciërs?

Het hart van de Fenicische nederzetting was het landschap van Phoenicië, dat in de oudheid bekend stond als het Paarse land, volgens de naam. De inheemse naam van Fenicië was Kanaän. Dit landschap strekte zich uit in het noordelijke deel van het Midden-Oosten en omvatte de kuststrook van Syrië, Libanon en Israël.
Al in het 3e millennium voor Christus kruisten de belangrijkste handelsroutes van het Midden-Oosten in Fenicië, waardoor er verbindingen met Egypte in het zuiden en Mesopotamië in het oosten ontstonden. Naast paars was hout (vooral ceders uit Libanon) een gewild handelsartikel dat werd geëxporteerd.
In het 2e millennium voor Christus breidden de handelscontacten zich uit naar Cyprus, de Egeïsche Zee en het Syrische achterland. Tot de vroege handelscentra behoorden de havensteden Byblos, Tyros, Sidon en Berytos (Beiroet).

Wat was de etnogenese van de Feniciërs?

De meerderheid van de bevolking in Phoenicië waren de Feniciërs, die zich in het 2e millennium voor Christus als een volk met een cultureel-linguïstisch profiel hebben afgescheiden van het continuüm van de oude Kanaänietenpopulaties (Kanaänieten).
Taalkundig gezien zijn de Feniciërs verwant aan andere Noordwestelijke Semitische volkeren, namelijk de Arameeërs, Israëlieten en Moabieten. Een meer recente ontwikkelingsfase van het Fenicisch is de taalvorm van het Punische volk in Noord-Afrika.

Wat is de geschiedenis van de Feniciërs?

Aangezien er geen "Fenicische staat" was, kan er geen gemeenschappelijke geschiedenis worden geschreven. Fenicië wordt veeleer gedefinieerd door de representatieve stadstaten Arwad, Byblos, Sidon en Tyros. Zowel het Oude Testament als de Assyrische bronnen vermelden alleen de Fenicische steden aan de Middellandse-Zeekust, niet een staat die hen vertegenwoordigt. Zij deelden echter een gemeenschappelijke taal en een gemeenschappelijk schrijven, een gemeenschappelijke godsdienst en een gemeenschappelijke materiële cultuur.
Met betrekking tot het culturele panorama in de stadstaten op de Levant manifesteert de Fenicische identiteit zich in de nauwelijks gebroken tradities van de oude Nabije Oostenlijke Bronstijd, in de overheersing van een gedifferentieerde stedelijke levenswijze en in de hoogontwikkelde technische (en bestuurlijke) kennis van een beschaving op hoog niveau.
Gemeenschappelijke kenmerken van een Fenicische geschiedenis kunnen worden geïdentificeerd: De stadstaten werden, omdat hun respectievelijke vestigingskamers territoriaal beperkt waren, gedwongen uit te breiden, wat al in de 10e eeuw v. Chr. over zee plaatsvond naar Cyprus, Kreta, ook naar het westen (Malta, Sicilië, Sardinië, Spanje en Noord-Afrika). Er waren ook economische, politieke en culturele contacten met Noord-Syrië en Anatolië.
De politieke suprematie lijkt in eerste instantie in de buurt van Byblos te liggen na de ineenstorting van de Noord-Syrische staten na 1200 voor Christus, maar is blijkbaar al in de 10e eeuw voor Christus overgegaan op Tyros, dat door Sidon werd gesticht. Pas later werd Carthago in Noord-Afrika opgericht. Tyros bleef "Moeder van Carthago" en kreeg daar lange tijd (tot ongeveer 540 voor Christus) financiële hulp van.
Na de invasie van de zeevolkeren kort na 1200 voor Christus kwam de Egyptische heerschappij steeds meer los, en de Fenicische stadsstaten maakten vanaf 1100 voor Christus een periode van politieke onafhankelijkheid door, waarbij in eerste instantie hulde werd gebracht aan de Assyriërs. Daarna volgden perioden van overheersing door de Babyloniërs, de Perzen en de Macedoniërs onder Alexander de Grote. Tijdens de Perzische overheersing werd Tyros uiteindelijk ingehaald door Sidon.
Tyros verdedigde zich tegen Alexander de Grote in 333 voor Christus en werd na een belegering van 7 maanden verslagen. Onder en Diadochen en na 64 voor Christus onder de Romeinen speelden de Fenicische steden geen politieke rol meer. In het 2e millennium voor Christus stond Fenicië onder de heerschappij van Egypte. De stad verklaart dat toen Fenicië in 64 voor Christus werd opgenomen in de provincie Syrië, het zijn vroegere rol in het handelsverkeer van het oostelijke Middellandse-Zeegebied al had verloren.

Waar waren de kolonies van de Feniciërs?

In de periode tussen ca. 1100 en ca. 700 v. Chr. stichtten de Feniciërs handelscentra in het Middellandse Zeegebied, ver weg van hun thuishavens. Tyros was vooral actief in het vestigen van kolonies.
Via de Fenicische handel ontwikkelde Cyprus zich tot een knooppunt tussen het oostelijke deel van de Middellandse Zee, de Egeïsche Zee en het westen.
Een van de oudste Fenicische bases in het westelijke Middellandse Zeegebied is Gades (het huidige Cádiz), gesticht rond 1100 voor Christus. De kolonies in Noord-Afrika, Hippo Regius, Utica en Carthago, werden gesticht in de 9e eeuw voor Christus.

Hoe kwam de ondergang van de Feniciërs?

De Feniciërs werden geabsorbeerd door de Arabische bevolking die zich sinds de late oudheid in Phoenicië vestigde. In de kolonies die door de Feniciërs in het westelijke deel van het Middellandse Zeegebied werden gesticht, assimileerden de Feniciërs zich met de lokale meerderheid van de bevolking. Linguïstisch gezien is het Fenicisch in zijn jongere variant, het Carthaags, tot de 6e eeuw na Christus te traceren. Ten tijde van de Arabische migratie in de 7e eeuw na Christus was het fenicisme in etnische zin al verdwenen.
Die de Fenicische folklore en de Fenicische taal hebben de tijd overleefd. Maar zonder het Fenicische alfabet, dat in getransformeerde vorm over de hele wereld zijn weg heeft gevonden, is ons moderne schrift nauwelijks denkbaar. De Griekse tak van het Fenicische alfabet heeft op zijn beurt het Latijnse alfabet voortgebracht.

Wie waren de Kanaänieten?

Onder de naam Kanaäniet worden verschillende stammen samengevat, die het historische landschap van Kanaän in het 3e en 2e millennium voor Christus vestigden. Ze zijn niet samengesmolten tot een etnisch homogene stam en hebben ook nooit een gevoel van politieke solidariteit ontwikkeld. Ze vormden ook geen gemeenschappelijke Kanaänietische staat. Er is echter wel een Kanaänitische cultuur met een blijvend effect ontstaan.
De Feniciërs, Amorieten en Hurrianen behoren tot de oude gevestigde Kanaänieten. De bevolking van Kanaän was voornamelijk Semitisch.
Vanaf het midden van het 2e millennium voor Christus migreerden volkeren naar Kanaän, waar de oude Kanaänieten zich geleidelijk aan assimileerden. Tot de jongere bevolkingsgroepen van Kanaän behoren de Filistijnen, de Moabieten, Edomieten en Ammonieten, en de Israëlieten.
De soevereine kleine rijken van de regio stonden gedurende de langste tijd van hun bestaan onder de politieke invloed van de hedendaagse grootmachten. De belangstelling van de machtige naburige rijken in Kanaän was vooral gebaseerd op zijn rol als knooppunt van de belangrijkste handelsroutes in het Midden-Oosten en het oostelijke deel van het Middellandse Zeegebied.
In het 2e millennium voor Christus bloeide de traditie van de god Baäl op, wiens cultus zich over heel Kanaän verspreidde. De Baäl-cultus was een tijd lang de sterkste concurrent van de Jahweh-cultus van de Israëlieten.

Wie waren de Puniërs (Carthagers)?

De geschiedenis van het Punische volk wordt begrepen als het historische lot van de Fenicische stichting van Carthago en de Carthaagse en Fenicische nederzettingen in het westelijke Middellandse Zeegebied, die vanaf het einde van de 6e eeuw voor Christus steeds meer opgaan in een Carthaags "imperium". De term "Punische geschiedenis" dient dan ook in de eerste plaats om de Fenicische geschiedenis te periodiseren en helpt weinig bij het classificeren van archeologische vondsten en als classificatiehulpmiddel in de geschiedenis van religie, taal en cultuur.
Het etnische profiel van het Punische volk als een ander volk dan de Feniciërs verscheen pas laat, ten tijde van de uitbreiding van Carthago's politieke overmacht in het westelijke Middellandse Zeegebied sinds de 5e eeuw voor Christus.
De stad Carthago werd in 814 voor Christus gesticht door Feniciërs uit Tyros. Sinds de 7e eeuw voor Christus namen de Punische stammen de militaire bescherming van de Fenicische koloniën in het hoofdzakelijk mediterrane gebied over en onderhielden ze handelscontacten. In wisselende allianties met de Etrusken en aanvankelijk ook met de Romeinen (5e en 4e eeuw voor Christus) beperkten de Punische stammen de invloed van de Griekse koloniën tot Sicilië en Zuid-Frankrijk. Aan het einde van de 5e eeuw voor Christus waren zij de sterkste politieke macht van de mediterrane landen ten westen van Sicilië geworden.
De "vorming van het rijk", d.w.z. de politieke overheersing van Carthago over andere Fenicisch-Carthaagse nederzettingen en regio's, is vanaf de tweede helft van de 6e eeuw voor Christus zichtbaar in de militaire interventies die Carthago ondernam op Sicilië, Sardinië en voor de kust van Corsica om de Fenicisch-Punische aanwezigheid en de maritieme bewegingsvrijheid veilig te stellen.
In de Punische oorlogen (264-241, 218-201, 149-146 voor Christus) werd de politieke overmacht van het Punische volk door de Romeinen gebroken. Taal, religie, etnische identiteit en deels ook de politieke instellingen van het Punische volk bleven ook na de verwoesting van Carthago (146 voor Christus) - net als in de sterk geuniversifieerde rijken als Sardinië - vormend of in ieder geval tot het einde van de 3e eeuw na Christus aanwezig.
Het jaar van de vernietiging van Carthago (146 v. Chr.) wordt beschouwd als het begin van de Neupuniaanse taalperiode. Sindsdien heeft Punic zich onafhankelijk van het Fenicische ontwikkeld. Net als het Fenicisch was het ook in gebruik als geschreven taal. Als gesproken taal bleef het tot de 6e eeuw na Christus.

Andere inheemse volkeren van iGENEA

Joden Wikinger Kelten Germanen Basken alle inheemse volkeren

Dit is hoe de DNA-oorspronganalyse werkt

Eén salivamonster is voldoende om uw DNA te verkrijgen. De Steekproefcollectie is eenvoudig en pijnloos en kan thuis worden uitgevoerd. Gebruik de meegeleverde enveloppe om de monsters op te sturen.