Oude stam Arabieren - Voorouders en oorsprong
DNA-test bestellenWat was de etnogenese van de Arabieren?
Het enige dat zeker is, is dat het etnische profiel van de Arabische bevolking het resultaat is van een samensmelting van bevolkingsgroepen die op het Arabische schiereiland leefden als afstammelingen van mensen die oorspronkelijk uit Afrika naar Arabië zijn geëmigreerd. Vanuit het Arabisch Schiereiland trok een deel van de oude bevolking zo'n 42.000 jaar geleden terug over de Hoorn van Afrika. De Ethiopiërs en Somaliërs zijn verre afstammelingen van deze migranten. Er zijn ook steeds kleinere migratiegolven van Zuid-Arabië naar Oost-Afrika sinds ongeveer 6000 jaar. Bedoeïenen Arameeërs waren zeker ook betrokken bij de etnogenese van de Arabieren.
Wat is de gemeenschappelijke identiteit van de Arabieren?
Begrippen als "volk", "natie", "taalgemeenschap" of "etnische groep" zijn in de Arabische wereld niet zo duidelijk te onderscheiden als in Europa.
Meer dan 200 miljoen Arabieren zijn thuis in de staten van Noord-Afrika en het Nabije en Midden-Oosten.
De culturele samenhang van deze wijd verspreide bevolking wordt gewaarborgd door de islam, want met uitzondering van kleine groepen Libanese en Syrische christenen (maronieten) behoort de overgrote meerderheid van de Arabieren tot de islamitische geloofsgemeenschap.
De gemeenschappelijke taalkundige identiteitsdrager van alle Arabieren is de geschreven Arabische taal (standaard Arabisch, hoog Arabisch), die zich slechts in geringe mate heeft gedistantieerd van de middeleeuwse, klassieke schrijftaal.
Het overkoepelende medium van de geschreven Arabische taal en de uniformiteit van de islamitische tradities versterken een bewustzijn van supraregionale saamhorigheid. Op de bedevaart naar Mekka zijn alle Arabieren als moslims verenigd, terwijl men zich thuis meer thuis voelt dan Egyptenaren, Syriërs of Marokkanen.
Vandaag de dag is 90% van de moslims soennitisch, terwijl ongeveer 10% sjiitisch is. Het aandeel soennieten is nog hoger onder de etnische Arabieren. Irak is het enige Arabische land waar sjiieten in de meerderheid zijn.
Wat is het belang van de Arabische taal?
Het Arabisch behoort tot de kring van de Semitische talen, die een tak van de Afro-Aziatische taalfamilie zijn.
In principe kunnen alle Arabieren met elkaar communiceren via het geschreven Arabisch, maar niet met behulp van het gesproken Arabisch, dat per regio sterk verschilt.
Zijn status als de taal van de veroveraars, zijn prestige als openbaringstaal, zijn hoge mate van aanpassingsvermogen en de integratie van de wetenschappelijke taal van de oudheid sinds de 9e eeuw, dankzij de levendige vertaalactiviteit, vestigde het klassieke Arabisch zich eeuwenlang als de drager van een regio-overschrijdende islamitische cultuur. Als de taal van de cultus, de godsdienstwetenschap, de wetenschap, de literatuur, de administratie, enz. heeft het ook invloed gehad op de talen van andere geislamiseerde volkeren, in het bijzonder het Perzisch en het Turks.
Wat betekent de naam Arab?
Sinds de Assyrische periode (9e eeuw v. Chr.) is "Aribi" de naam van het Arabische steppegebied en "Mat Arabi" als "steppegebied". De Arabieren werden voor het eerst genoemd op de monoliet van Salmanasar II (859-825 BC) als kameelrijders. De Arabieren stonden onder koningen en ook regerende koninginnen. In de Assyrisch-Babylonische tijd verwees de naam naar de bedoeïenen in het noorden van Arabië. Sinds de Kraan is de term "Arabisch" algemeen geaccepteerd.
In de pre-islamitische tijd werd de verdeling van de Arabieren in nomaden of bedoeïenen, in stadsbewoners en in uitgestorven stammen toegepast. Daarnaast werd een onderscheid gemaakt tussen de noordelijke en zuidelijke Arabische stammen. De grootste concentratie Arabieren werd gevonden op het Arabische schiereiland, maar er waren ook Arabische stammen in de Nijlvallei, het Romeinse Rijk en Perzië.
Het gemeenschappelijke kenmerk van de gevestigde en nomadische Arabieren bleef hun tribale sociale orde. Gunstige klimatologische omstandigheden voor intensieve landbouw heersten echter alleen in de zuidwestelijke Arabische hooglanden en in grote oases in het oosten.
Wat is de geschiedenis van de Arabieren?
De vroege staatsfundamenten van de Arabische stammen vinden hun echte motivatie in de controle over de handelsroutes en karavaanroutes van de regio. De oudste (eind 2de millennium voor Christus) zijn de fundamenten van het rijk van de zuidelijke Arabieren in de regio van het huidige Jemen. De beroemdste van alle zuidelijke Arabische staatsformaties is het rijk van Saba. Op basis van de rijkdom die de handel in wierook en India heeft opgeleverd, is in Zuid-Arabië een gedifferentieerde samenleving en staatsstructuren ontstaan. De landbouw werd ontwikkeld met behulp van grote irrigatiesystemen zoals de Marib-dam.
Het vestigingsgebied van de noordelijke Arabieren behoorde eerst tot de machtssfeer van de Assyrische, later de Babylonische en tenslotte het Perzische Rijk. De Arabieren werden door de Perzen en Grieken in hun gevechten betrokken.
In de tijd van Alexander de Grote strekte het gebied van de Arabieren zich uit tot Mesopotamië. Met de ontbinding van het Seleucidische Rijk zijn Arabische stammen zoals de Nabateeërs erin geslaagd om onafhankelijke heerschappijen te vestigen. Arabische dynastieën regeerden in Emesa en Edessa. Na de oprichting van Rome als de nieuwe regelgevende macht van de regio in 64 voor Christus werd de controle over de Arabische bevolking in het grensgebied overgelaten aan de Arabische bondgenoten. De Nabateeën, waarvan het koninkrijk in 106 na Christus de Romeinse provincie Arabië werd, en het rijk van Palmyra werden in deze functie gevolgd door de christelijke Gassaniden en Lahmiden als respectievelijk het Oost-Romeinse en het Perzische vazalrijk.
Een gestage migratie van Zuid-Arabische stammen en een daaruit voortvloeiende ernstige bedreiging van de Romeinse grens lijkt niet te hebben plaatsgevonden. De fortificatiemaatregelen in het noordelijke Arabische grensgebied, uitgevoerd door keizer Diocletianus en anderen, dienden waarschijnlijk meer om de Arabische bevolking die binnen het keizerlijke gebied leefde te controleren dan om een vijand die van buitenaf kwam af te weren.
In de 5e eeuw na Christus ontstonden ten oosten van Palestina en Syrië lokale nomadische staten, die vazallen waren van het Oost-Romeinse Rijk of Perzië, afhankelijk van hun politieke belangen.
In de 7e eeuw verenigde Mohammed (rond 570-632), die tot Profeet van Allah werd uitgeroepen, uiteindelijk het hele Arabische schiereiland onder zijn leiding. Zuid-Arabië werd geislamiseerd. De islamitische uitbreiding ging gepaard met een gerichte vestiging van Arabieren, in Syrië en in Noord-Afrika om de veroverde gebieden veilig te stellen. In de vroege islamitische tijd waren de termen Arabisch en Islam grotendeels congruent.
De geschiedenis van de Arabieren kan worden onderverdeeld in de volgende 4 hoofdtijdvakken:
1. Het vroege kalifaat (632-692)
2. het hoog kalifaat (692-945)
.
3. De ontbinding van de politieke eenheid (945-1258)
4. Het tijdperk van Ilkhane en Mamlukes (1258-1517)
1. Het vroege kalifaat (632-692)
Eerste fase van de expansie onder de "Rechtsgeleide Kaliefen" met de verovering van Egypte, Syrië, Irak en Perzië; de Eerste Burgeroorlog legt het schisma tussen soennieten en sjiieten vast; de Tweede Burgeroorlog (680-692) brengt de eindoverwinning van de Omajjaden en de handhaving van het dynastieke principe in het kalifaat. Vanuit hun thuisland willen groepen mensen met Arabische culturele tradities en een tribale sociale orde niet alleen de Arabische wereld verenigen, maar ook hun nieuwe doctrine doorgeven aan miljoenen niet-Arabieren. Voor de volgende veroveringen tegen Ostrom en Perzië kwamen religieuze, economische en binnenlandse politieke motieven samen om de Arabieren te drijven. De Arabische verovering werd niet in de laatste plaats begunstigd door de ongewone zwakte van de toenmalige tegenstanders: zowel Ostrom als Perzië waren volledig uitgeput door een lange oorlog die duurde van 602/603 tot 628/629 en die alle middelen opeiste. Ten tijde van de uitbreiding van het islamitische wereldrijk werden alle Arabisch sprekende mensen die tot een Arabische stam of haar nakomelingen behoorden als Arabieren beschouwd. Het onderscheid tussen Arabieren en niet-Arabieren binnen de staat was eenvoudig, omdat de vermenging van volkeren nog in de kinderschoenen stond. In de loop van de islamitische expansie verspreidden de Arabieren zich in de 7e en 8e eeuw van hun oorspronkelijke grondgebied op het Arabische schiereiland naar Noord-Afrika, Spanje, Palestina, Syrië en Perzië. De Arameeërs in Syrië en Mesopotamië voelden zich als Semieten etnisch en taalkundig dichter bij de Arabieren dan hun Oost-Romeinse of Perzische meesters. Arabische stammen waren al in de pre-islamitische tijd naar de Vruchtbare Halve Maan geëmigreerd, en hoewel ze grotendeels gekerstend waren, waren ze al snel voor de islam gewonnen vanwege hun etnische verwantschap. Binnen enkele decennia brachten de islamitische Arabieren zulke grote gebieden in drie continenten onder hun militaire controle. De taalkundige arabisering en de religieuze islamisering gingen hand in hand, maar vonden plaats in verschillende tempo's en met verschillend succes in verschillende landen; beide werden nooit volledig afgerond. Het Arabisch verving het Aramees, dat sinds ongeveer 1000 voor Christus dominant was. De islamisering of arabisering van de veroverde gebieden sleepte zich lange tijd voort en de vooruitgang was aanvankelijk traag. In korte tijd moest een volk waarvan de staat tot dan toe beperkt was gebleven tot lokale nomadische rijken zich aanpassen aan het bestuur van een imperium met keizerlijke dimensies. De Arabische taal moest worden aangepast aan de behoeften van de interregionale communicatie. Elementen van de vorige administratie werden overgenomen door de Arabieren. Zo bleef Grieks de officiële taal in de veroverde Oost-Romeinse gebieden tot het einde van de 7e eeuw, en werd het Sassanid belastingstelsel in Perzië gehandhaafd. Na het einde van de verovering leek de Arabische heerschappij geen noemenswaardige weerstand te bieden, vooral omdat de Arabieren het oude administratieve systeem gebruikten en dus in het begin relatief weinig veranderden. De christelijke kerken in Egypte, Syrië en Mesopotamië behielden lange tijd hun belang en de meerderheid van de bevolking onder Arabische heerschappij bleef lange tijd christelijk. Sommige christenen bleven aanvankelijk werken in het bestuur van het rijk van de kalief, terwijl anderen actief waren als geleerden aan het hof van de kalief.
2. Het hoge kalifaat (692-945)
Centralistisch rijk als geheel; arabisering van het bestuur en het munten; tweede uitbreidingsfase; de derde burgeroorlog tussen de Omajjaden en de Abbasiden eindigt met de overwinning van de laatste en de verplaatsing van de zetel van de kalief van Syrië naar Irak (stichting van Bagdad); de Omajjaden Spanje scheidt zich af van het rijk als geheel. Toen het Arabisch in 699 de officiële taal in de administratie werd, ter vervanging van het Grieks en het Midden-Perzisch, hield dit blijkbaar ook verband met een verbod op de tewerkstelling van niet-moslims in de administratie. Christenen (en Zoroastriërs in het voormalige Perzische Rijk) werden dus toegestaan niet langer hoge overheidsposten bekleden en werden uitgesloten van een belangrijk deel van de samenleving. Het aantal bekeerlingen in de veroverde gebieden leek aanvankelijk laag te blijven, omdat de voordelen ervan in de eerste decennia beperkt waren: Totdat de Abbasiden aan de macht kwamen, ongeacht de religie, konden alleen mannen die hun Arabische afkomst konden bewijzen een carrière hebben. Het christendom en het zoroastrisme werden slechts geleidelijk aan teruggedrongen; waarschijnlijk pas rond het jaar 1000 sprak de meerderheid van de bevolking van Egypte en Irak Arabisch, terwijl in Perzië de eigen culturele identiteit sterker kon worden behouden. In de hoogtijdagen van het Islamitische Rijk raakten de Arabieren steeds meer vermengd met de andere volkeren. De islam en de Arabische taal werden de centrale gemeenschappelijke kenmerken van de bevolking van het islamitische wereldrijk. De Arabische opmars kon in het oosten eindelijk worden gestopt door de Byzantijnen, terwijl de Arabieren in het westen slechts geringe vooruitgang boekten in het Frankische Rijk (8e eeuw). Zo begon in de vroege Middeleeuwen de voortdurende opdeling van Europa en het Middellandse-Zeegebied in een islamitisch en een christelijk deel, dat op zijn beurt uiteenviel in een Latijns-Westen en een Grieks Oosten dat werd gedomineerd door Byzantium.
3. De ontbinding van de politieke eenheid (945-1258)
In de 9e eeuw wordt de kalief ontkracht en behoudt hij slechts nominale macht tot de vernietiging van Bagdad door de Mongolen in 1258; in de 9e eeuw valt het rijk uiteen in tal van min of meer onafhankelijke afzonderlijke staten. In de 11e eeuw begon een onafgebroken stroom Arabische bedoeïenen de Maghrib in te stromen, terwijl de verschillende stammen en clans hun verwanten uit de Sinaï en het Arabische eiland volgden.
4. Het tijdperk van Ilchane en Mamluken
De vernietiging van Bagdad door de Mongolen in 1258 maakte een einde aan het Abasid-kalifaat en leidde nu ook tot de culturele scheiding van de islamitische wereld in een oosterse sfeer, waar het Perzisch het Arabisch als literatuurtaal verving, en een westerse, waar de Mamluks het overnamen. De verspreiding van de Ottomanen (verovering van Egypte in 1517) luidde het donkerste tijdperk uit de Arabische geschiedenis in.
Wat was het verloop van de afdaling van de Arabieren?
Het jaar 1492 betekende niet alleen het einde van de laatste Moorse koninkrijken in Spanje, Granada, maar het werd ook een symbool van het verval van de Arabische cultuur en de opkomst van de christelijke cultuur in Europa. De Turkse Osmanen, die in 1453 Constantinopel hadden veroverd, breidden hun politieke invloed ook in de Arabische landen voortdurend uit. Na de overwinning op het Mamluk leger in 1516 bezette sultan Selim I heel Syrië en Palestina en in 1517 ook Egypte. Onmiddellijk stuurde de sherif van Mekka hem de sleutels van de Kaaba. In de tussentijd was de politieke soevereiniteit in de Arabische wereld weer beperkt tot de kern van het land, het Arabische schiereiland, bijna net als voor de Arabische expansie.
Waar wonen de Arabieren nu?
Op dit moment leven er ongeveer 350 miljoen Arabieren op aarde, waarvan ongeveer 200 miljoen verspreid over de 22 Arabische landen. Als niet-autochtone gemeenschappen leven Arabieren ook in diaspora in veel landen over de hele wereld, voornamelijk in Zuid- en Noord-Amerika en Europa, met name in Brazilië, Argentinië, Frankrijk en de Verenigde Staten.
Andere inheemse volkeren van iGENEA
Dit is hoe de DNA-oorspronganalyse werkt
Eén salivamonster is voldoende om uw DNA te verkrijgen. De Steekproefcollectie is eenvoudig en pijnloos en kan thuis worden uitgevoerd. Gebruik de meegeleverde enveloppe om de monsters op te sturen.
zeer eenvoudig en pijnloos thuis
met de bijgevoegde enveloppe
online na ca. 6-8 weken